Ongeloof
Onbegrip
Ontreddering
Moeilijk te zeggen wat er door ons heen ging toen we vernamen dat frère Roger, de stichter van Taizé, overleden was. Sinds enkele maanden sukkelde hij met zijn gezondheid. Dat kon iedereen zien toen hij in Rome in een rolstoel voor de nieuwe paus verscheen en er - tegen alle kerkelijke geplogendheden in - als protestant de communie kreeg van de nieuwe kerkvorst. Merkwaardig zorgde dat voorvalletje voor meer heisa in Vaticaanstad en de wereldpers, dan het feit dat al meer dan een halve eeuw jaarlijks duizenden die heuvel in Taizé opzoeken. Een heuvel die ook wij niet meer kunnen vergeten. Misschien ook wel een berg die net iets te ver van de Romeinse heuveltjes ligt.. Uren/dagen genoten we er van de weldoende rust, de stilte, de samenzang, het samenzijn en vieren, de woorden van frère Roger... Indrukwekkende momenten waren het telkens weer. Net als velen anderen kwamen we op die heuvel in het reine met onszelf. We ontdekten en herontdekten er dat er slechts één iemand is in ons leven waar we alles voor veil hebben.
Dankjewel, frère Roger...
"Christ of compassion, you enable us to be in communion with those who have gone before us, and who can remain so close to us. We confide into your hands our Brother Roger. He already contemplates the invisible. In his footsteps, you are preparing us to welcome a radiance of your brightness.”
